Puffins

Ons doel van vandaag is het zien van Puffins. Na ruim 2 uur rijden, door de natuur die niet verveeld, kwamen we in Borgarfjordur. Het was wat bewolkt en het was een verlaten plekje. Aangezien de Puffins tot half augustus hier zouden zijn m moeten we ze nog kunnen zien. We zagen meeuwen broeden op een rots. In die rots zaten allemaal gaten. Ineens vloog er vliegensvlug een puffen uit. Ik had de goede camera vergeten dus kon niet goed inzoomen waardoor ze niet goed vast te leggen waren. 
Kiki had een mooi uitkijkpunt gevonden, daar hebben we zitten kijken naar de puffins die nadat ze een visje hadden gevangen het hol in de berg in vlogen en daarna uit het hol kwamen en rustig om zich heen gingen kijken net voor hun hol. Deze waren voor ons goed te zien maar op de camera net wat te ver weg. Na een uurtje kijken naar deze fantastische beestjes waren we blij en wilden gaan lunchen. Op dat moment kwam er een naar mij gevlogen en een naar Kiki en René. Die van mij was wat verder weg maar kwam iedere keer een stapje dichterbij. René en Kiki konden hem bijna aanraken zo dichtbij! We durfden allemaal niet te bewegen. De man die naast mij stond keek mij aan met een glimlach alsof hij wilde zeggen: wat een mazzel hè? De puffin die iedere keer dichter bij mij kwam kreeg nog een vriendje dus ik had er ineens 2 heel dicht bij zitten. De eerste keek me telkens aan en fladderde dan met zijn vleugels, nu gaat hij dacht ik dan, maar nee dan fladderde hij weer wat dichterbij. Wat een geluksmoment was dit weer! 

De papegaaiduiker (Puffin) is een opvallende vogel uit de familie van alken (Alcidae). Hij is gemakkelijk te herkennen aan het zwart-witte verenkleed en de grote, tijdens het broedseizoen felgekleurde  snavel. Door zijn uiterlijk en manier van voortbewegen wordt hij soms "de clown der zeevogels" genoemd, en ook wel eerbiediger "de priester".

De papegaaiduiker wordt 28 tot 34 cm lang. Hij is de kleinste soort uit het geslacht Fratercula. Hij heeft een vleugelspanwijdte van 50 tot 60 cm en weegt ongeveer 300 tot 700 gram. Hij eet voornamelijk vis. In de winter is de snavel kleiner, in de nazomer verdwijnen de buitenste lagen. Het voedsel bestaat uit vis, kreeftjes, wormen en schaaldieren. Hij jaagt op open zee.Hij komt voor in het Noord-Atlantisch gebied, waar hij in kolonies broedt in zelfgegraven holen op steile grazige hellingen op rotskusten. Hun broedgebieden bevinden zich aan de kusten van de Atlantische Oceaan, ongeveer tot aan de Noordelijke IJszee. De grootste kolonie leeft op IJsland. In de winter trekken ze verder naar het zuiden, tot aan de hoogte van de Middellandse Zee. Hij overwintert op volle zee.

Daarna zijn we naar seydisfjordur gegaan. De weg erna toe was door de bergen. Door het wolkendek heen en met prachtige uitzichten. Seydisfjordur is een klein schattig dorpje met wat restaurantjes een blauwe kerk en een gekleurd zebrapad. Het is jammer dat we er zover vandaan zitten anders hadden we een mooie wandeling kunnen maken. Hier waren heel veel watervallen in de bergen, het zag er erg mooi uit. 

Toen door naar  Egilsstadir. Dit zou een ‘grote’ plaats zijn. We hoopten dat er wat het shoppen was, maar helaas. We hebben er maar gegeten voordat we weer terug naar ons huisje gingen. Onderweg reden we door de bergen ineens dikke mist in. Ik vond het wat spannend en was blij met de auto voor ons, die kon mooi de weg uitzoeken en wij hem volgen. We zagen zo slecht dat we een deel 20 km per uur reden, op een berg met een gravel weg en haarspeld bochten. Het was maar goed dat hier de schapen niet op de weg zaten, want dan hadden we ze niet op tijd gezien. (Het gebeurt regelmatig dat we af moeten remmen omdat er een schaap op de weg staat. We moeten er dan omheen want vaak gaart ze niet eens aan de kant.

Morgen staan we vroeg op. Het is 5 uur rijden naar onze volgende bestemming en als we onderweg nog wat willen doen is het handig dat we op tijd weg rijden.