Guayaguil

We waren moe en werden om half 8 pas wakker.

Nu moeten we weer door! We laten Cuenca en alle narigheid achter ons, letterlijk! We gaan ons best doen om de draad weer op te pakken. Gelukkig hebben we elkaar voor als we het even moeilijk hebben. Als je het mij nu zou vragen, zou ik nu liever naar huis gaan, naar mijn kindjes! Allemaal! Toch is het goed om dit samen af te maken en ik ben ervan overtuigd dat het nog erg mooi wordt.

Op weg naar Guayaguil zijn we gestopt bij de hoedenfabrikant. Daar maken ze de originele Panama hoeden. Het was leuk om te zien hoe deze hoeden van de nerven van een palmblad worden geweven met de hand. Natuurlijk heb ik er 1 gescoord! Hij werd op maat aangepast. Een ander strikje en iets wijder voor mijn hoofd. 
 

Ecuador's trots: de panamahoed

Rara, waar komt de panamahoed vandaan? Het antwoord is opvallend genoeg niet Panama. De elegant gevlochten hoedensoort is namelijk het bekendste product van Ecuador. 
De karakteristieke hoofddeksels zijn gemaakt van het dunne stro van de toquilla-plant. De lichte hoeden zijn traditioneel gebroken wit en hebben een paar centimeter dikke zwarte band. Ze worden geprezen om hun comfort.

Cuenca
Het waren de Inca's die begonnen met het maken van hoeden van het stro van de torquilla-plant. De vorm is echter door de Spanjaarden bedacht, die onder de indruk waren van de weeftechniek die de indianen toepasten.
De Spanjaarden gingen de hoeden exporteren en het Ecuadoraanse stadje Cuenca werd, en is nog steeds, het centrum van de panamahoedenindustrie.

Onderweg nog een paar foto stops gehad en eindelijk een keer gewoon geluncht. Een tosti met een salade. Djoser heeft, om Damon te ontlasten na het hele gebeuren, voor de komende twee dagen een  nieuwe gids geregeld. Deze gids neemt ons mee Guayaquil in. Tegenover ons luxe hotel is een park waar leguanen wonen. Super leuk om deze dieren rustig te bewonderen terwijl ze zich niets aantrekken van de mensen om hun heen. Daarna hebben we de mooie gebouwen bekeken en naar de boulevard gelopen. Daar waren wat mannen met muziek een show aan het opvoeren. Ineens keek iedereen om naar mij en stond die man te zwaaien. Ik denk dat ze een vrijwilliger wilden, maar het was nu wel echt heel handig dat ik geen Spaans, en ineens ook geen Engels, verstond.

In de avond, bij het eten, hebben we Omar, onze chauffeur van de afgelopen weken en Damon, onze vrolijke enthousiaste maar verslagen reisleider bedankt. Morgen is de reis met ons voorbij. Omar gaat terug naar Quito en heeft een dag vrij voordat hij weer een nieuwe groep krijgt. Damon gaat naar huis. Gelukkig in hetzelfde vliegtuig als de ouders van Andy. Op de Galapagos eilanden krijgen we een nieuw gids die gespecialiseerd is  in de eilanden. We wisten van tevoren dat dit het plan was, toch is het afscheid lastig voor ons allemaal. Zo begonnen we met een groep van 22 en zijn nu met 16 over. Damon is nu heel blij dat hij terug mag. Hij heeft van de reis genoten, maar de laatste 48 uur waren de ergste uren van zijn leven. 
Gelukkig hebben we al een datum geprikt waarop we elkaar ( zonder Omar, incl Rudy, Marjolein en Jens) weer gaan zien. 
Ook hebben we met z’n allen nog even gezongen voor Lotte en verstuurd. Als ze wakker wordt heeft ze het berichtje. Bij jullie was ze al jarig.